အတိုင္းထက္ အလြန္ Vs အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ

အတိုင္းထက္ အလြန္ Vs အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ

ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းကို ကၽြန္မသဲကဲြေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားယူရသည္။ ေနေနာ္ ရဲ ့"အတိုင္းထက္ အလြန္ပဲ" သီခ်င္းစာသားကေတာ့ အလြန္မိ၏။ လူေတြကို အတိုင္းထက္ အလြန္ သို ့ အတိုင္းအတာ တစ္ခု အထိယံုသင့္ပါသလား ေမးခြန္းကို ကၽြန္မကိုယ့္ကုိကုိယ္ အၿမဲေမးမိေနသည္။ ထိုကိစၥသည္ Question တစ္ပုဒ္ပင္ျဖစ္ေနသည္။
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က လူသတ္ၿပီး လက္ညိဳးေပါင္းတစ္ေထာင္လည္ပင္းမွာ သီကံုးဆဲြခဲ့တဲ့ အဂၤုလိမာလ ဟာ နာမည္ဆိုးနဲ ့လူသတ္သမားအဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ ပို ့ႏိုင္သူဟာ သူ ့ဆရာအျပင္ "အတိုင္းထက္ အလြန္ " ဆိုတဲ့ နာခံတဲ့ တပည့္ဟာ ဆရာ့အေပၚ လြန္ကဲစြာ ယံုၾကည္မွဳ နာခံမႈ သစၥာေစာင့္သိမႈလား ေမးခြန္းအထိ ေရာက္ေအာင္ စဥ္းစားဖူးပါတယ္။ အဂၤုလိမာလကို မနာလိုလို ့တပည့္ေတြရဲ ့ ကုန္းေခ်ာစကားကို ယံုမိတဲ့ ဆရာကေရာ "အတိုင္းထက္ အလြန္" ပါပဲလား စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။
အဲ့ဒီ့ေခတ္ကမို ့ဆရာေျပာတိုင္း တေသြတသိမ္းလိုက္နာ တာမို ့ေျပာခဲ့ရင္လည္း ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူ၊ ၀ါႀကီးသူ ၊အေတြ ့အႀကံဳရိွသူ သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ သမားမ်ားက သူတို ့ေျပာတာ အမွန္ခ်ည္းပဲ ယူဆၿပီး ကိုယ့္ထက္ အသက္ငယ္သူ ၊ ပညာ အေတြ ့အႀကံဳနည္းသူမ်ားအေပၚ ငါေျပာတာအမွန္ဟု နိမ့္ခ်ဆက္ဆံ ခဲ့ပါလွ်င္ေရာ တရားပါ၏ေလာ ဟု ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာျဖစ္လာပါသည္။
ေနရာတကာတြင္ အက်ိဳးအေၾကာင္းရိွပါသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အခ်က္အလက္ ခိုင္လံုစြာနဲ ့တင္ျပႏိုင္ပါက အတိုင္းထက္ အလြန္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အကိုးအကားအခ်က္အလက္ မွန္ကန္ပါက တင္ျပသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ခံသာ ျမင္သာ ေသာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ရရိွႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မရဲ ့အယူအဆတစ္ရပ္မွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ကၽြန္မထက္ ငယ္သူပင္ ျဖစ္ေစ သူ ့ဆီမွာ ကိုယ္မသိတဲ့ပညာ အယူအဆ အေတြးအေခၚရိွေနရင္ အဲ့သူ ကို ဆရာတင္ဖို ့၀န္မေလးပါ။ ေနာက္ အသက္ႀကီးခဲ့သူ ျဖစ္ပါကလည္း ကိုယ့္ထက္ ေတာ္လွ်င္ျဖစ္ေစ အသက္အရပဲ ျဖစ္ေစ ေလးစားတက္ပါတယ္။
ငယ္သူျဖစ္ေစ ၊ ႀကီးသူ ျဖစ္ေစ အဲဒီ့လူက ကိုယ့္ကို တစ္ခုခု ဆံုးမသင္ေပးဖူးရင္ သူတို ့ကို အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနတက္ပါသည္။
သို ့ေသာ္ တစ္ေနရာရာတြင္ ကၽြန္မ မႀကိဳက္တဲ့ အယူအဆ လမ္းေၾကာင္း ေသြဖီခ်င္လာေသာ ထိုဆရာသမားမ်ားကို ျပန္ရင္ဆိုင္ေတြ ့ပါက အရင္က ေက်းဇူးနဲ ့ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေခ်တက္ပါ။ ေက်းဇူးရိွတာက တပိုင္းစီထားတက္ပါတယ္။ သင္ေပးဖူးတဲ့ အရင္ကိစၥမွာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဆရာေတြဟာ မွန္ခ်င္ မွန္ေနမယ္။ အၿမဲတမ္း မမွန္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ကၽြန္မလက္ခံထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမးခြန္းလိုပံုစံ ကၽြန္မ ျပန္ထုတ္တက္ပါတယ္။ အဲသည့္အခါမွာ ေျဖရတဲ့သူ အႀကံခက္ၿပီး အျမင္ကပ္တက္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလိုရင္းမွာ ရန္သူမိတ္ေဆြမရိွပါ။ အမွန္အမွားအေပၚ ဘယ္လို ရူ ့ျမင္သလဲ ေမးခြန္းနဲ ့သူတို ့ရဲ ့ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်က္ အေၾကာင္းအရင္းေပၚတြင္ပဲ အေျခခံပါသည္။ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ေမတၱာမပ်က္ပဲ ရူ ့ျမင့္ခ်က္ မတူတဲ့ ရူ ့ေထာင့္အေပၚသာ
ၾကည့္ရူ ့ေနမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ မွားခဲ့သည္ရိွေသာ္ ကၽြန္မလက္ခံေလာက္တဲ့ အေျခအေနအကိုးအကားေတြနဲ ့တင္ျပပါကလည္း လက္ခံဖုိ ့၀န္မေလးပါ။
ကၽြန္မတို ့ Why ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို "အက်ီစားသန္က ရန္မ်ားတက္၏ " စကားနဲ ့တစ္ခါတေလ ေရာခ်တက္ပါတယ္။ တစ္ခုခုဆို ေမးခြန္းသိပ္မထုတ္ပဲ ဆရာျဖစ္ေစ ေလးစားတဲ့သူျဖစ္ေစ အသက္ႀကီးသူျဖစ္ေစ ေျပာတာအမွန္လို ့ပဲ ယူဆၿပီး ရိွတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေလာက္ပဲ ရပ္တန္ ့ေနတက္ၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ဆူညံပဲြဆူတာမ်ိဳးကို ကၽြန္မတို ့ျမန္မာေတြ သိပ္မႏွစ္သက္တာ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ ့ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူးပါတယ္။ သူက စာေရးဆရာပါ။
" ျမန္မာေတြဟာ ဦးေႏွာက္အေျခာက္ခံမယ့္ စဥ္းစားစရာမ်ိဳးဆို ဆန္အိတ္တစ္အိတ္ ဟိုနားနဲ ့ဒီနား ေျပးထမ္းခ်င္ ထမ္းမယ္၊ ဦးေႏွာက္အလုပ္ေပးဖို ့ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး၊ ေခါင္းရွဳပ္စိတ္ရွဳပ္မခံခ်င္တာကိုး" လို ့ေျပာဖူးပါတယ္။

အဂၤုလိမာလ ဟာ အလြန္ေတာ္ၿပီး ရိုးသားေအးေဆးတဲ့ တပည့္ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန ဆရာျဖစ္သူရဲ ့ပရိယာယ္လွည့္စားခ်က္ေၾကာင့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ လူသတ္လက္ညိွဳးျဖတ္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တာ မေတာ္တဆ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့ကို ယံုၾကည္အားကိုးေလးစားလြန္း အတိုင္းထက္ အလြန္ ထိ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ပါ။

တစ္ခ်ိဳ ့ေသာကိစၥေတြသည္ အစြန္းေရာက္ျခင္းသည္ မေကာင္းပါ။ သို ့ေပမယ့္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ဆိုတာ ကလည္း ရိွပါသည္။ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ေျပာေသာစကား စေနာက္ေသာစကား၊ ယံုသင့္မယံုသင့္ ခ်င့္ယံု မယံု ဆိုတာေတြ မွာလည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ရိွပါေတာ့တယ္။ အေျခအေန အေျခအခါအရ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈရိွၿပီး အခ်က္အလက္ဘယ္ေလာက္ခိုင္လံုေၾကာင္း တင္ျပမႈသည္သာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ကို အေျဖေပးပါလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ မည္သည့္ ကိစၥမဆို
အတိုင္းထက္ အလြန္ နဲ ့အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ လြန္ဆဲြေကာင္း လြန္ဆဲြေနေပမယ့္ ရူ ့ျမင္သူရဲ ့အေျခအေနအခ်န္အခါေပၚ မူတည္ေနပါေတာ့မည္။

သွ်င္
{10 Oct 2009}

ဒဂၤါး ႏွစ္ဖက္သို ့

ဒဂၤါး ႏွစ္ဖက္သို ့


အေတြ ့အႀကံဳအေရးႀကီးလား ပညာတက္ (သို ့)ပညာရွင္ ျဖစ္ဖုိ ့အေရးႀကီးလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္မွာေရာ ကိုယ္တိုင္ေရာ ရင္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္လာရိုက္ခတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က သင္တန္းတစ္ခုမွာ အတူတက္ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရာမွ နည္းနည္းအစေပၚလာေသာ အရာျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္မကို ေမးခဲ့ပါတယ္။
” နင္ ေရာဘတ္ကီယိုဆာကီ (Robert Kiyosaki) ေရးတဲ့ ျမတ္ၿငိမ္း စတဲ့ စာေရးဆရာအေတာ္မ်ားမ်ား ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ဆင္းရဲ ေဖေဖ ခ်မ္းသာေဖေဖ (Rich Dad Poor Dad) စာအုပ္ ဖတ္ၿပီးၿပီလား ” တဲ့။

ကၽြန္မကလည္း “အိမ္မွာ စာအုပ္အေသးေလး ရိွပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သိပ္ နားမလည္ဘူး” လို ့၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။

” ဒါဆို နင္အဲသည့္စာအုပ္ကို ေသခ်ာျပန္ဖတ္ၾကည့္ တကယ္ေရးထားတာ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ ဖတ္ရင္ အေဖႏွစ္ေယာက္ရိွေၾကာင္းအျပင္ ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူ ့အေဖအရင္းဟာ တကယ့္ကုိ ပညာတက္ ပညာရွင္ျဖစ္ၿပီး ဆင္းရဲသြားတယ္၊ သူ ့သူငယ္ခ်င္းရဲ ့အေဖကေတာ့ ပညာတက္မဟုတ္ေပမယ့္ လက္ေတြ ့လုပ္လို ့ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားလို ့သူ ့ေမြးစား အေဖအျဖစ္ ခ်မ္းသာတဲ့အေဖနည္းအတိုင္း လက္ေတြ ့သင္ယူႀကိဳးစားခဲ့လို ့ေရာဘတ္ကီယိုဆာကီဟာ အလြန္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ ၊ နင္ေသခ်ာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ့္ကို မွတ္သားဖို ့ေကာင္းတယ္ ” ေျပာၿပီး စာအုပ္ကို ထပ္ဖတ္ဖို ့ညႊန္းဆိုခဲ့ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေျပာမွ စာအုပ္ကို ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ သူေျပာတဲ့ Theme တကယ္ရသြားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ ေရာဘတ္ကီယိုဆာကီအေၾကာင္းကုိ ထပ္ၿပီးပိုသိခ်င္လို ့သူေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ သူ ့ရဲ ့ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ သူကိုယ္တုိင္ေဟာခဲ့တဲ့ ေဟာေျပာပဲြ အေခြကို ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မွ သူ ့ဘ၀မွာ ဆင္းရဲတဲ့ ဖခင္ရယ္၊ ခ်မ္းသာၿပီး ေသခ်ာ စံယူခဲ့တဲ့ ေမြးစားဖခင္ေၾကာင့္ သူေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ဘ၀အေတြ ့အႀကံဳေတြက အားက်စရာေကာင္းသလို ပညာတက္ၿပီးဆင္းရဲတဲ့ ဖခင္ရင္း ျဖစ္ေစခ်င္သလို ပညာယူခဲ့ၿပီး သူေရးတဲ့စာအုပ္ေတြဟာ Top Ten Best seller စာေရးဆရာအဆင့္၀င္ၿပီး အၾကာႀကီး ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ ့ဖခင္ဆင္းရဲခဲ့တာကို ျမင္ၿပီး သူ ့လို မျဖစ္ရေလေအာင္ ဂ်ပန္-အေမရိကန္ ကျပားအျဖစ္ ဟာ၀ိုင္ယီကၽြန္းကေန မီလ်ံနာအဆင့္ခ်မ္းသာခဲ့ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္သူပါ။
စာအုပ္ဖတ္ၿပီးကတည္းက စဥ္းစားၾကည့္ေနပါသည္။ လက္ေတြ ့နယ္ပယ္ထဲမဆင္းပဲနဲ ့(Academic) ပညာရွင္သမားမ်ားေတြဟာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္မ်ားမွာ စာေတြ ့သက္သက္သာ ရိွေနတာမ်ားသည့္အတြက္ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါ။ စာေတြ ့နဲ ့လက္ေတြ ့ေပါင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို လက္ကိုင္ထားတဲ့ ပညာရွင္မ်ားကိုလည္း ေလးစားစြာ ေတြ ့ရၿပီး သူတို ့ကိုယ္တိုင္ေအာင္ျမင္ ေနတာကိုလည္းေတြ ့ရပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ား စာေရးဆရာမ်ားမွာ ပညာရွင္အဆင့္ေတြ ့ရပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ဥပမာဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို ့ျမန္မာစာေရးဆရာေလာကမွာ စာေရးဆရာအမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲပါတယ္။ တကယ့္ကို ေအာင္ျမင္တဲ့ ထိပ္တန္းစာေရးဆရာဆိုမွ လက္ဖ်ားေငြသီးပါတယ္။ က်န္တဲ့ နာမည္ရ စာေရးဆရာမ်ားအတြက္ စာမူခမွာ အေတာ္နည္းပါးၿပီး မေျပာပေလာက္ေသာ စာမူခက အေတာ္ကသိကေအာက္ႏိုင္လွပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ အဘက္ဘက္ကေန အမ်ားႀကီး ျမွင့္တင္ဖုိ ့လိုပါတယ္။
လက္ေတြ ့မွာမေအာင္ျမင္ေသာ Academic ပညာရွင္တို ့အမ်ားစုမွာ အေတြးအေခၚအယူအဆ အမွားအမွန္ အေၾကာင္းအက်ိဳးအေပၚတြင္ ရိွသည္။ လက္ေတြ ့အေတြ ့အႀကံဳမရိွေသာအခါ သင္ထားရေသာ သီအိုရီႏွင့္စာမ်ားသည္ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ရသည္။ ေခတ္အေျခအေန အေျပာင္းအလဲႏွင့္ သင္ထားခဲ့ရေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ စာမ်ားႏွင့္ ထပ္တူညီမႈ မရိွပါက ပညာရွင္တို ့သည္ ေခတ္အေျပာင္းအလဲဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ အမီွလိုက္ႏိုင္စြမ္း မရိွေသာေၾကာင့္ က်ရံွဳးၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပညာရွင္ေတြဘက္က စာေတြ ့ကသက္သက္ ၊ တကယ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ လက္ေတြ ့က သက္သက္ ျဖစ္ေနလို ့ အစစအရာရာ မေအာင္ျမင္တာဟု စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ လက္ေတြ ့ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ လုပ္ေဆာင္သူမ်ား မေပါင္းစပ္ႏိုင္ေသးတာ အေတာ္မ်ားပါသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ ဘာသာရပ္နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ အလြန္ေနာက္က် က်န္ရစ္ေနတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ စာေတြ ့နဲ ့လက္ေတြ ့တကယ္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္မွ ရလဒ္ေကာင္းမ်ား ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မေတြ ့ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကုမၸဏီတစ္ခုမွာလည္း လက္ေတြ ့လုပ္ငန္းလုပ္လာလို ့ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္တန္းပညာေလာက္သာသင္ခဲ့ရတဲ့သူေဌးဟာ သူ ့ကုမၸဏီကို အုပ္ခ်ဳပ္ရာမွာ ေရွးက်တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္နဲ ့အုပ္ခ်ဳပ္လို ့တကယ့္လက္ရိွေခတ္သစ္ စီမံခန္ ့ခဲြမႈနဲ ့ ဘယ္လိုမွ အံမ၀င္ပဲ လုပ္ငန္းလုပ္ရာမွာ ၀န္ထမ္းေတြ အတြက္ အေတာ္ကသိကေအာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကုမၸဏီဟာ အမ်ားႀကီး ဆက္တိုးတက္မယ့္အစား ထိုက္သင့္သေလာက္သာ ေအာင္ျမင္ပါေတာ့တယ္။
တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ လက္ေတြ ့ေအာင္ျမင္ေနေသာ ရွစ္တန္းပညာေလာက္သာ သင္ဖူးေသာ လုပ္ငန္းရွင္မွာ Master Degree ဘဲြ ့ရ ပညာတက္ကို အလုပ္မွာေခၚယူခိုင္းႏိုင္တာကို ကၽြန္မကုိယ္တိုင္ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ပညာရွင္ပညာတက္ေတြ အႏွိမ္ခံရေသာ ဘ၀လား ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမိေကာင္း စဥ္းစားႏိုင္ပါသည္။ လက္ေတြ ့ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ေအာင္ ထိုရွစ္တန္းပညာေလာက္ႏွင့္ ေအာက္ေျခသိမ္းအိတ္ထမ္းဘ၀မွ တကယ္လည္း ေအာက္သက္ေက်ကာ ရိုးသားႀကိဳးစားခဲ့လို ့ဆိုတာ ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ သာမန္လူမ်ား မသိႏိုင္ပါ။
ပညာတက္ပညာရွင္မ်ား မ်က္ႏွာငယ္ရသလို ခံစားႏိုင္ေသာ္လည္း တကယ့္လက္ေတြ ့မွာ ပညာရွင္မ်ားေလ့လာရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ၾကသည္မ်ားမွာ သူတို ့ေလ့လာေတြ ့ရိွသမွ် ေရွးက အေတြ ့အႀကံဳေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့လာစမ္းစစ္ခ်က္မ်ားေပၚအေျခခံလို ့ ေခတ္အေျခအေနနဲ ့လိုက္ေလ်ာညီေထြပါက ပညာရွင္မ်ားမွာ လက္ေတြ ့နယ္ပယ္မွာ အလြန္ တန္ဖိုးရိွလွပါတယ္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ေဟာေျပာပဲြမ်ား က်င္းပေပးျခင္းဟာ တကယ့္ကို တန္ဖိုးရိွပါတယ္။
ပညာရွင္မ်ားရဲ ့ရွာေဖြေတြ ့ရိွခ်က္မ်ားဟာ (R &D) သုေတသနဖံြၿဖိဳးတိုးတက္မႈမ်ားေပၚ အေျခခံၿပီး ေခတ္နဲ ့အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ရွာေဖြ အားထုတ္ ေလ့လာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္စိုးေရးသားထားတဲ့ အဓိက စီးပြားေရး အိုင္ဒီယာမ်ား စာအုပ္မွာ အေတြ ့အႀကံဳေပၚအေျခခံတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦး နဲ ့စီးပြားေရးပညာရွင္ တို ့အေၾကာင္း ေရးထားတာ အလြန္မွတ္သားဖုိ ့ေကာင္းလို ့မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ႏိုင္ငံျခားမွာ ျပဳလုပ္သည့္ စီးပြားေရးအေၾကာင္းအရာ ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပဲြ တစ္ခုတြင္ စီးပြားေရး ပညာရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္တို ့သည္လည္း တက္ေရာက္ၾကပါသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပဲြတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ၏ စီးပြားေရး အေတြ ့အႀကံဳတစ္ခုကို တင္ျပပါသည္။ ေစ်းကြက္၌ အေျခခံ စားသံုးကုန္စည္တို ့၏ ေစ်းႏွဳန္းကိန္း (CPI= Consumer Price Index) ႏွင့္ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈန္း ( Inflation rate) မည္မွ် အထိ ဆက္စပ္ေၾကာင္းကို သူေကာက္ယူထားသည့္ စာရင္းဇယားမ်ားႏွင့္ တင္ျပလာပါသည္။ သူ၏ စာရင္းမ်ားအရ တစ္ႏွစ္လွ်င္ Inflation Rate 14% ႏွင့္ မွန္မွန္ႀကီး တိုးလာရာ (၅) ႏွစ္အတြင္းမွာပင္ စားသံုးကုန္စည္တုိ ့၏ ေစ်းႏွဳန္းမွာ ႏွစ္ဆျဖစ္လာေၾကာင္း စာရင္းဇယားမ်ားႏွင့္ တင္ျပသြားသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက သူ၏ ႀကိဳးစားမႈအတြက္ ေ၀ဖန္ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါသည္။ အပင္ပန္းခံၿပီး ေကာက္ယူထားသည့္ စာရင္းေတြမွ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး ပညာရွင္ေတြ (Academics) ဘက္ကမူ သိပ္မလႈပ္ၾကပါ။ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ရိွရေပမည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးက ရိပ္မိပါသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ားဘက္သို ့လွည့္ၿပီး ” လူႀကီးမင္းတို ့ဘာေျပာစရာမ်ား ရိွပါသလဲ” ဟု ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္ စီးပြားေရးပညာရွင္တစ္ဦးက ” လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား ‘ Rule of 70 ‘ ကို သိပါသလားခင္ဗ်ား ” ဟု ေမးလိုက္ပါသည္။ သည္အခါမွာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးက ရိုးရိုးသားသားႏွင့္
” မသိပါဘူး” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ” ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပထားတာနဲ ့ဘယ္လို ပတ္သက္ေနပါသလဲ” ဟု ေမးရာ ” Rule of 70 ” သေဘာကေတာ့ (၇၀) ကိုတည္၊ ရိွတဲ့ Inflation Rate နဲ ့စား၊ ရတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ အခုျဖစ္ေနတဲ့ ေစ်းႏွဳန္းေတြ၊ ေနာင္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္မွာ ဘယ္ႏွစ္ဆျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ျပျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ” ဟု ဆိုသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ Inflation Rate က ၁၄ %၊ ၎ကို (၇၀) အေျခတည္ၿပီး ၁၄% နဲ ့စားလိုက္လွ်င္ အေျဖမွာ (၅)ရရိွမည္ ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ထိုေငြေဖာင္းပြမႈ ႏႈန္းႏွင့္သာ သြားလွ်င္ (၅) ႏွစ္အတြင္း ရိွသည္ ့ေစ်းႏွဳန္းမ်ား ႏွစ္ဆျဖစ္သြားသည္ ဆိုသည့္သေဘာျဖစ္သည္။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအေနႏွင့္ ထို ” Rule of 70 ” စီးပြားေရးအိုင္ဒီယာသေဘာကို နားလည္မည္ဆိုလွ်င္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး၊ ကိန္းဂဏန္းေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုေသာ္ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး လူမႈေရးနယ္ပယ္ အသီးသီးတြင္ လက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားႏွင့္ ပညာရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္းသည္ ခဲြျခားမရေသာ ဒဂၤါးျပားသဖြယ္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းႏွင့္ပန္း သဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ အလွည့္၀ယ္ ႏွစ္ဖက္ကို ယတိျပတ္ခဲြျခားထားေသာ္လည္း ႏွစ္ဘက္ေပါင္းမွ ရေသာ တကယ့္တန္ဖိုး ဒဂၤါးတစ္ခုေတာ့ ရိွေနမည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ျမေလးသွ်င္

စာညႊန္း။ ။ (၁) ျမတ္ၿငိမ္း – ဖေအႏွစ္ဦးသင္ေပးတဲ့ ဆင္းရဲနည္း ခ်မ္းသာနည္း
(၂) ညီညီႏိုင္- ခ်မ္းသာေစခ်င္လြန္းလို ့ပါ။
(၃) ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္စုိး(ေဘာဂေဗဒ) -အဓိက
စီးပြားေရးအိုင္ဒီယာမ်ား

(MMG စာအုပ္အမွတ္တရ )